38

156 cm

Paramaribo

's-Hertogenbosch

Nederlandse

Suriname

Lezen, reizen, creatief bezig zijn

‘Ik wil al jaren natural door het leven maar durfde niet; weinig zelfvertrouwen, bang voor de reacties van anderen. Oef, wat zou die en die wel niet vinden van mijn haar’. Dit waren de eerste twee zinnen van mijn Facebookpost vorig jaar op 7 juni 2017. Enkele dagen daarvoor op 1 juni 2017 had ik besloten om vaarwel te zeggen tegen mijn extensions (weave). Ik kon het niet meer opbrengen weer weave te zetten, weer iemand daarvoor te zoeken en weer zo lang stil te zitten. De gedachte om mijn haar weer te moeten verbergen maakte mij depressief. Hoe komt het nu dat ik niet met mijn natuurlijk haar rond durf te lopen ? Hoe komt het dat witte vrouwen daar geen last van hebben ? Waarom doe ik mezelf dit aan ? Ik wil dit niet meer, ik wil mezelf zijn! Shivana, dacht ik, het is now or never. Wat wil je met je leven girl. I wanne live! Dus besloot ik om mijn natuurlijk haar te dragen en het was de beste keuze ever.

Tot mijn tiende jaar vlocht mijn moeder mijn kroeshaar; soms had ik kraaltjes. Ik weet nog dat dat vervelend slapen was, maar wanneer ik in de spiegel keek dacht ik waaaauw. Dat wauweffect ben ik naarmate ik ouder werd verloren. Ik wilde nepvlechten en mijn haar ontkroezen/relaxen. Gelukkig mocht ik van mijn moeder mijn haren niet ontkroezen tot mijn zestiende en vond ze nepvlechten geen probleem. Vanaf groep acht droeg ik nepvlechten. Ik leefde naar mijn sweet sixteen toe, omdat ik dan eindelijk mijn haar zou mogen ontkroezen, maar toen ik eenmaal zestien werd, vond ik er niks meer aan, dus bleef ik mijn nepvlechten dragen. Mijn nepvlechten hadden altijd een krulvorm. Ergens gedurende dat jaar had mijn moeder een presskam geleend en ze vroeg aan mij of ik een keer mijn haar wilde pressen. Met zo’n presskam maak je je kroeshaar glad door de kam op het gasfornuis te zetten totdat die heet is. Daarna kam je je haren als het ware glad. Achteraf denk ik bij mezelf..what were we doing! But I survived :) . Ik had eindelijk glad haar, maar vond er niks aan. Mijn haar is sinds het pressen ook niet meer hetzelfde, het heeft niet meer dezelfde dikte als toen. Mijn haar werd soms ook gevlochten door verschillende familieleden. Maar ook het vlechten bleef niet zonder gevolgen. Wanneer ik nepvlechten had en ik mijn haar moest losmaken, zag je gewoon letterlijk dat mijn haar steeds korter en korter werd.

Op een gegeven moment, ik denk rond mijn tweeëntwintigste, ben ik overgestapt naar weave. Voorin werd mijn haar dun ingevlochten en de rest liet ik weaven. Eerst deed mijn moeder dit altijd voor me totdat ze ziek werd (rond mijn vierentwintigste) en het niet meer kon. Daarna moest ik steeds zoeken naar iemand die bereid was mijn haren te doen, echt om gek van te worden! Zo heb ik familie gestalkt om mijn haren te doen. Veel mensen die ik vroeg, waren geen fan om voorin te vlechten omdat dat langer duurde. Uiteindelijk had ik maar besloten om mijn haar volledig te laten weaven. Ik herkende mezelf niet terug met dat kapsel, maar alles was beter dan mijn eigen haar. Ook riep ik vaak dat ik mezelf kaal zou scheren, als ik niemand had om mijn haren te doen wist ik gewoon niet wat ik ermee moest! Inmiddels was de voorkant van mijn haar dunner en dunner geworden en kreeg ik kale plekjes.

Gek genoeg voelde ik al op mijn vijftiende dat iets niet klopte wat mijn haren betreft. Toen al voelde ik me niet goed bij het verbergen van mijn haren, maar toch voelde ik mij beter met mijn nepkrullen. Ik kon mezelf niet eens meer in de spiegel aankijken met mijn kroeshaar. Dit gevoel heeft jaren geborreld terwijl ik er ook naar verlangde om mijn haar natuurlijk te dragen. Ik leefde in een tweestrijd.

Vorig jaar ben ik meer naar mijn gevoel gaan luisteren en heb tegen mezelf gezegd …’Dit kan zo niet langer!'. Als hulpverlener, zus, vriendin, dochter, collega, nicht ben ik een rolmodel en als ik anderen wil bemoedigen en inspireren begint dat bij mij. Nu kan ik eindelijk zeggen: I love my hair. Het is niet standaard. De één vind het mooi een ander kijkt me na. Het is zoals het is en het hoort bij mij, het is een deel van mij. Het belangrijkste is, is dat ik ervan houd. Ik heb ook met mezelf afgesproken dat ik niet naar anderen moet kijken. Het gaat er ook niet om dat mijn haar lang moet zijn. Whether it’s short or long, Im gonna love it. Mijn doel is om te leren hoe ik mijn haar gezond kan houden. Gezond haar gaat vanzelf groeien en stralen en ik groei en shine heerlijk mee!

Jarenlang heb ik niet eens nagedacht om iets voor mezelf te doen. Ik was altijd bezig met de ander, hoe kan ik goed zorgen voor een ander, wat heeft een ander nodig. Hierdoor heb ik mezelf weggecijferd. Dingen voor mezelf ondernemen vond ik eng. Nu wil ik in mezelf investeren, mezelf geven wat ik nodig heb en negatieve patronen doorbreken. Door mee te doen met deze missverkiezing laat ik zien dat, ondanks ik het eng vind, mijn angsten mij niet meer kunnen tegenhouden om de beste versie van mezelf te worden.

Ik wil out of my comfortzone.. focussen op de dingen die ik leuk vind en in mijn ogen belangrijk zijn. Als klein meisje wilde ik altijd al aan een missverkiezing meedoen. Die kans ligt er nu… so here I am.

- Ik wil leren mezelf te profileren
- Ik wil meer leren over mijn achtergrond/geschiedenis
- Ik wil mezelf nog meer leren waarderen en omarmen
- Ik wil leren hoe ik mijn haren nog beter kan verzorgen

Als ambassadrice wil ik meer vrouwen inspireren/motiveren om zichzelf te omarmen en accepteren zoals ze zijn, om de beste versie van zichzelf te worden.