Harriet Tubman, geboren als tot slaaf gemaakte, had nooit gedacht de plantage te kunnen verlaten. Het lukte haar toch toen haar 'meester' stierf. Angstig om door verkocht te worden en haar familie niet meer te zien, koos ze ervoor om te vluchten van de plantage in het jaar 1849. Zij vluchtte naar het noorden, waar slavernij inmiddels afgeschaft was. Echter besefte Tubman dat zij niet verder in vrijheid kon leven, terwijl haar familie en vrienden nog als tot slaaf gemaakten leefden. Tubman maakte  het tot haar missie om zoveel mogelijke tot slaaf gemaakte Afrikanen te bevrijden via een zogenaamd ‘Ondergrondse Spoorweg’. Door haar frequente reizen om tot slaaf gemaakte Afrikanen te bevrijden, kreeg zij de naam 'Moses’.

Araminta Harriet Ross was geboren rond 1820 op een plantage in Maryland. Maryland bevindt zich aan de noord-oostkust van de Verenigde Staten (VS). Net als andere tot slaaf gemaakte Afrikanen op de plantage was Harriet ook vele malen slachtoffer van fysiek geweld. Toen Harriet een keer werd gevraagd door haar toezichthouders om een tot slaaf gemaakte, die zonder toestemming de plantage verliet, vast te houden om bestraft te worden, weigerde zij. Ze kreeg als straf slagen op haar hoofd met een zwaar voorwerp. Sindsdien was ze chronisch ziek. Ze had regelmatig hoofdpijn en kon niet meer goed functioneren. Jaren later trouwde ze een bevrijde zwarte man genaamd John Tubman.

Zij Ruilde haar vrijheid in voor anderen

Tubman ontsnapte uit de handen van haar 'meester' in 1849. Samen met haar broers vluchtte zij van de plantage. Al snel hadden de broers hun twijfel en keerde terug naar de plantage. Tubman zette wel de ontsnapping voort. Echter bestefte zij in vrijheid zijnde dat zij niet verder kon leven met de gedachten dat haar familie en vrienden nog niet vrij waren. Zij besloot daarom, in 1850, om terug te gaan naar de plantage in Maryland. Daar zag ze dat haar man weer hertrouwd was. Echter belemmerde dit verdriet haar niet om haar plan door te zetten om haar familie en nog honderden andere tot slaaf gemaakten Afrikanen te bevrijden via haar ondergrondse spoorweg. Tubman leidde de mensen naar het noorden, waar slavernij inmiddels was afgeschaft. Al snel moest zij haar plannen veranderen. Ze kon de mensen niet meer naar het noorden leiden vanwegde de aangenomen nieuwe wet 'de voorvluchtige slaven wet'. Deze wet verklaarde dat de ontsnapte tot slaaf gemaakte die naar het noorden vluchtten, alsnog gepakt konden worden om weer terug naar hun 'meester' gestuurd te worden. Tubman veranderde de ondergrondse spoorweg naar Canada, waar slavernij verboden was. 

Amerikaanse Burgeroorlog

Het leven van Harriet Tubman stond in het teken van het onbaatzuchtig helpen van een ander. Zo ook tijdens de Amerikaanse burgeroorlog in 1861. Tubman was verpleegster voor de Union Army maar diende al snel als een spion. De “Union Army” was het leger van de noordelijke staten. Tevens was Tubman de eerste vrouw die bewapende expedities leidde die meer dan 700 tot slaaf gemaakten bevrijdden. Op momenten dat Tubman hen niet hielp, keerde ze terug naar haar thuisbasis om voor haar bejaarde ouders te zorgen. Helaas kreeg ze weer met een ernstig geweldsincident te maken toen zij onderweg  met de trein terug naar huis ging. Nadat ze weigerde om in een rokerswagon plaats te gaan nemen, werd haar arm gebroken door de conducteur.

Haar latere leven

In 1869 trouwde ze de burgeroorlogsveteraan Nelson Davis en adopteerde ze een jong meisje genaamd Gertie. Hoewel slavernij over was, bleef Tubman zich inzetten voor de zwarte gemeenschap. Ze zette zich voornamelijk in voor de stemrecht van vrouwen en gelijkheid. Tubman stierf op 1913 in bijzijn van haar dierbaren.

Het standbeeld van Harriet Tubman staat nu in New York. De gezichten op haar jurk symboliseren de mensen die ze heeft bevrijd.

Wat kunnen we van haar leren?

Ondanks haar fysieke beperkingen riskeerde Harriet Tubman haar leven in ruil voor de vrijheid van anderen. Ze zette zich vol met liefde in voor haar zwarte broeders en zusters die nog gebukt gingen onder een oneerlijk en racistisch systeem. Zouden wij dat ook kunnen doen? Zouden wij individuele offers kunnen maken ten behoeve van de gemeenschap? 

Wat deze heldin ons heeft geleerd is dat als we de krachten bundelen samen sterk kunnen staan om te strijden tegen een oneerlijk systeem. Wij zijn allen in staat de maatschappij op een positieve manier te veranderen.